Międzybłoniak opłucnej
Międzybłoniak opłucnej nie należy do nowotworów częstych. Zazwyczaj sprawia pewne kłopoty diagnostyczne zarówno klinicyście, jak i histopatologowi. Efektywność biopsji zawsze zależy od fragmentu tkankowego uzyskanego do badania mikroskopowego. Międzybłoniaki odznaczają się znaczną zmiennością obrazów. Komórki międzybłoniaka należą bowiem do jednych z najbardziej morfologicznie zmiennych komórek w ustroju. Komórki międzybłoniaka mogą mieć kształt wałeczkowaty, kostkowaty bądź też wrzecionowaty; zwykle mają małe ciemne jądro. W zespole mogą tworzyć jednowarstwowy pokład o dość charakterystycznym wyglądzie: u swej podstawy komórki ściśle przylegają jedna do drugiej, ku światłu zaś są jakby „skulone”. Tak też się prezentują wyściełając szczeliny twory cewkowate bądź formacje gruczołowate, a nawet brodawczakowate. Komórki międzybłoniaka mogą też przybierać postać fibroblastów. W utkaniu nowotworu postacie włókniakowate, niekiedy bogatokomórkowe, o wyglądzie mięsaka oraz nabłoniakowate, przypominające często raka gruczołowego występują obok siebie. Rozróżnia się dwie zasadnicze postacie międzybłoniaka opłucnej: ograniczoną oraz rozległą. Postać ograniczona międzybłoniaka o utkaniu przeważnie włókniakowatym rozwija się zwykle na jednym z płatów płucnych, tworząc ostro obrysowany gruby pokład szarożółtawy, niekiedy uszypułowany. Czasem rozwija się w szczelinie międzypłatowej całkowicie ją wypełniając. Nowotwór rośnie powoli, nie daje przerzutów, usunięty na ogół nie daje wznowy.