Obnażenie pęcherzyków
Częściowe obnażanie pęcherzyków z wyściółki nabłonkowej umożliwia penetrację cząstek pyłu w głąb ściany. Tu dopiero ulegają one fagocytozie, bądź też są przemieszczane bezpośrednio ku spływom chłonki. Taki jest w zasadzie początek każdej pylicy płuc rozpatrywanej na szczeblu komórkowym. Pylica węglowa. Pył węglowy odkładając się w tkance łącznej wzdłuż spływu, a zwłaszcza wokół oskrzelików oraz pod opłucną na granicy zrazików, nadaje dość charakterystyczny retusz płucom stałych mieszkańców miast i ośrodków przemysłowych. Pylica węglowa jest znamienna dla płuca starczego. Zapylenie płuc węglem jest szczególnie silnie wyrażone u górników kopalń węgla. Pył węglowy znajdujący się w makrofagach i leżący wolno poza nimi gromadzi się początkowo w naczyniach chłonnych biegnących wzdłuż oskrzelików końcowych oraz tętniczek. Większe skupienia pyłu węglowego w tkance łącznej są widoczne już makroskopowo i noszą nazwę guzków węglowych. Mają one nieostre obrysy, niekiedy są kształtu gwiazdkowatego. Nieznaczny rozplem tkanki łącznej w przegrodach międzypęcherzykowych z uwięzionym tu pyłem węglowym nadaje płucu odcień czarniawy. Pylicze są zmienione również węzły okołooskrzelowe, wnęk płucnych oraz rozwidlenia tchawicy.