Odma opłucnowa

Odma opłucnowa powstaje w następstwie urazu bądź jest konsekwencją zmian chorobowych w płucu. Do odmy opłucnowej pourazowej dochodzi przy urazie klatki piersiowej, gdy złamane żebro bądź obojczyk uszkodzi płuco. W tych ostatnich przypadkach może nastąpić jednocześnie krwotok z uszkodzonych naczyń. Nawet bardzo niewielki uraz klatki piersiowej może sprzyjać pęknięciu płuca w miejscu istniejących już uprzednio zmian chorobowych. W dawnych latach wprowadzano powietrze do jamy opłucnej w celu leczenia gruźlicy płuc uciskiem i unieruchomieniem zmienionego miąższu. Przedostawanie się powietrza do jamy opłucnej w konsekwencji zmian chorobowych w miąższu płucnym określa się jako odmę samoistną. Najczęściej pojawia się ona w przebiegu przewlekłej rozedmy, gdy został rozerwany jeden z podopłucnych pęcherzy rozedmowych. Odmę samoistną widuje się również we włóknieniu miąższu płuc, zwłaszcza gdy formują się torbiele podopłucne. W wieku dziecięcym odma może być powikłaniem gronkowcowego zapalenia płuc. Chirurdzy zwracają uwagę, że pojawiają się przypadki odmy samoistnej, w których nie ma widocznych zmian w miąższu płucnym. W tych przypadkach badanie mikroskopowe wycinków pobieranych w czasie torakotomii wykazuje zazwyczaj niewielkie włóknienie miąższu płuc o różnym ogniskowo nasileniu. W mikroskopie elektronowym natomiast można stwierdzić niejednokrotnie znaczne odchylenia w ultrastrukturze włókienek kolagenowych. Dotyczą one również tkanki łącznej w innych narządach.