Nowotwory mieszane, zbudowane z tkanki nabłonkowej oraz tkanek nienabłonkowych, nawiązują zwykle swym utkaniem do pewnych określonych postaci narządowych. Za źródło rozplemu nowotworowego często przyjmuje się w tych przypadkach przetrwałe związki narządowe z wczesnych okresów życia płodowego. Hamartoma płuca, zwany też odpryskowiakiem, jest charakterystycznym, a zarazem najczęściej spotykanym przedstawicielem tej grupy nowotworów w płucach. Ostro okonturowany, samotny, kulisty, zwykle o średnicy 2—3 cm, lokalizuje się w obwodowej części płuc, gdzie jest wykrywany zwykle przypadkowo w czasie badań przeglądowych radiologicznych. Bardzo rzadko zdarzają się guzki mnogie, niewielkich rozmiarów, zlokalizowane w ścianie dużych oskrzeli. Mikroskopowo stwierdza się wszystkie tkanki, z których są zbudowane oskrzela. Tkankom tym jednak brak zupełnie ładu anatomicznego. Zwykle jedna z tkanek, np. chrzęstna lub nabłonkowa, przeważa wyraźnie ilościowo w utkaniu guza. Stąd dawniej stosowano różne nazwy dla określenia tego guza. Mięsakorakiem określa się zwykle uszypułowane guzy rosnące do światła dużych oskrzeli. Charakteryzują się one utkaniem, w którym równolegle występują obrazy gruczolakoraka, rzadziej raka płaskonabłonkowatego oraz mięsaka. Mikroskopowe utkanie przypomina obrazy widywane w guzie liściastym w sutku. Mimo bardzo niepokojącego niejednokrotnie wyglądu nowotwór rośnie wolno i stosunkowo późno daje przerzuty.