Beryl jest metalem lekkim, a zarazem twardym, trudno topliwym, antymagnetycznym, nierdzewnym. Stopy berylu, zwłaszcza z miedzią, są elastyczne i zarazem oporne na „zmęczenie”. Wszystkie te cechy stanowią o szerokim stosowaniu berylu w technice dnia dzisiejszego. Jest szeroko stosowany m. in. w przemyśle lotniczym i samochodowym, przy budowie rakiet i pojazdów kosmicznych oraz reaktorów atomowych. Zanieczyszczenie powietrza związkami berylu, zwłaszcza siarczanem bądź fluorkiem berylu, wywołuje u osób narażonych zawodowo pylicę berylową czyli berylozę. Choroba rozwija się powoli, występuje u pracowników narażonych co najmniej na dwuletnie przebywanie w zanieczyszczonym powietrzu. Ujawnia się zwykle po paroletnim okresie utajenia. U osób, które są narażone na oddychanie parami tlenku berylu, dochodzi do ostrego, wysiękowego odoskrzełikowego zapalenia płuc. Ta postać ostrej berylozy może w okresie dwutygodniowym prowadzić do śmierci chorego. Pylica berylowa płuc ma charakter przewlekłego procesu ziarniniakowego z towarzyszącym włóknieniem miąższu. W badaniu mikroskopowym przypomina sarkoidozę albo tzw. płuco farmera. Gruzełkowate ziarniniaki są zbudowane z komórek nabłonkowatych oraz pojedynczych komórek olbrzymich typu Langhansa. Na obwodzie gruzełków znajdują się limfocyty oraz pojedyncze komórki plazmatyczne. Ziarniniaki te nie rozpadają się. W otoczeniu stwierdza się rozrost tkanki łącznej włóknistej. W komórkach Langhansa bądź poza nimi można spotkać kryształy węglanu wapniowego, ciałka muszelkowate Schaumanna oraz ciała gwiazdkowate, które  ą również charakterystyczne dla sarkoidozy. Diagnostyka mikroskopowa berylozy może więc przysparzać trudności histopatologowi.